Herfstkriebels.

Of wij zin hadden om te gaan herfstkriebelen? Dat moesten ze ons geen twee keer vragen. En dus trokken wij vandaag een dagje naar Bokrijk, alwaar de herfstkriebels bijna zomerkriebels bleken te zijn.

Voor de gelegenheid was het park opgedeeld in 4 verschillende delen. Onze route ging van start in Spookrijk, waar we onder andere het nationale spokenlied zongen en gekke bekken trokken met het Rockspook.

Daarna trokken we richting Herfstrijk.

Daar konden de meisjes zich naar hartelust uitleven in de verschillende disciplines van de heksenkampioenschappen.

Er was ook tijd voor een kabouterverhaal.

En zelfs een dansje.

Dan ging het richting het Durversparcours.

En tenslotte werd er gezongen en gedanst in Poprijk.

En tussen al die activiteiten door genoten we van een heerlijke wandeling onder een stralende zon!

Als afsluiter van de herfstvakantie kon dit wel tellen!

PS: Willen jullie ook gaan Herfstkriebelen? Dan kunnen jullie morgen nog tussen 10u en 18u in Bokrijk terecht!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Goodie Goodness.

Ik zag ze al verschillende keren voorbij komen, de verrassingsboxen van Goodie Goodness. Een maandelijkse box gevuld met een aantal producten van opkomende ontwerpers en kleine creatieve bedrijven. Mooi vormgegeven producten, voor een leuke prijs.

Volgende maand komt er ook eentje mijn richting uit. Ik ben alvast benieuwd!

www.ohmygoodiegoodness.com

Mijn kind in een hokje?

Temperamentvol, zo noem ik haar dus. Al had ik er evengoed een andere term op kunnen kleven. ASS, hoogsensitief, explosief,… Kinderen zijn nu eenmaal niet in 1 hokje te duwen, gelukkig maar. En dat is ook helemaal mijn bedoeling niet. Ik zocht (en zoek nog steeds) gewoon manieren om met haar om te gaan, om te reageren op haar, om te praten met haar tijdens en na een driftbui.

Ik sta ervan versteld hoeveel reacties van herkenning ik kreeg de voorbije dagen. Blijkbaar lopen er meer driftkikkertjes rond dan ik dacht. Ik heb ook lang gedacht dat het “maar” een doorgedreven peuterpuberteit was. Maar ondertussen ben ik er wel uit dat er meer aan de hand is dan dat. En is dat erg? Uiteraard niet. Ieder zijn karakter, zijn temperament. Ik ben er trouwens van overtuigd dat temperamentvolle kinderen het ver kunnen schoppen eens ze onder de knie hebben hoe ze hun temperament “in bedwang” kunnen houden. Hoe ze hun pittige karakter positief kunnen gebruiken. En daar draait het om bij mij. Daar zou ik haar graag bij willen helpen.

Want ik besef hoe langer hoe meer dat er bij Eline meer in haar hoofdje omgaat dan dat ze soms doet uitschijnen. Dat ze enorm gevoelig is voor emoties. Ze voelt vaak dingen aan, waar ik zelfs niet bij stil sta. Ze is ook enorm zwart/wit. Grijs kent ze niet. Iets is heet, of ijskoud. Lauw staat niet in haar woordenboek. Deze ochtend was het drama, want ze had koude voeten vond ze. Gewoon sokken aanreiken is op dat moment niet voldoende. Ze blokkeert dan gewoon en blijft volledig hangen in haar gevoel. Ik merk wel dat het bij haar ook enorm gerelateerd is aan haar slaappatroon. Een vermoeid kind staat hier gelijk aan de ene driftbui na de andere. Terwijl ze op een uitgeslapen moment veel meer voor rede vatbaar is. Ja, ze gaat nu om 18u30 al slapen, en ja, dat doet haar deugd. Dus voorlopig blijft het zo, zelfs al wordt ze binnen enkele maanden al 6.

Onlangs in Planckendael kreeg ik nog een mooi voorbeeld van hoe Eline niet altijd onmiddellijk kan uitdrukken wat ze bedoelt en hoe lang nadien zoiets kan blijven hangen bij haar. En dat er achter het “lastige” gedrag vaak een reden zit. Een reden die ik niet altijd meteen zie, en die zij me niet altijd meteen duidelijk kan maken.

Familiebezoek aan Planckendael, en deze moeder had geen armbandjes of dergelijke mee om een telefoonnummer op te noteren. Ik nam dus een papiertje, schreef ons nummer erop om het dan in de achterzak van de meisjes te stoppen. Voor het geval dat. Maar Eline weigerde pertinent, zelfs na herhaaldelijk aansporen én uitleggen waarom ik het belangrijk vond. (De eerste en voorlopig enige keer trouwens dat ze in het openbaar “moeilijk” deed.) Ik nam haar apart, en vertelde haar dat ze in dit geval weinig keuze had. Planckendael bezoeken stond gelijk aan het briefje in de achterzak stoppen. Geen briefje, geen Planckendael. Waarna ze na flink tegenpruttelen toch deed wat ik vroeg. Enkele uren later greep ze me plots bij de hand. “Jij begreep me niet he mama, daarstraks. Ik heb zo’n briefje toch helemaal niet nodig. Ik blijf toch gewoon bij jou…”

 

Mijn temperamentvol kind en ik.

Mijn kindje met een extraatje, zo noem ik haar altijd. Een temperamentvol extraatje.

Al van kleinsaf aan was duidelijk dat Eline een pittig dametje was. Eentje met karakter. En dat resulteerde in veel huilen, ontelbaar veel driftbuien en tonnen frustratie, van beide kanten. Momenten waarop ze totaal niet meer voor rede vatbaar was, en compleet over de rooie ging. Driftbuien van wel 45 min lang, soms tot 3 à 4 keer per dag. Elke dag opnieuw. Buien waarin ze echt in zichzelf gekeerd was van woede. Autoritten van en naar school tijdens welke ze krijste. Van begin. Tot eind.  Vaak wist ze op het einde zelf al niet meer waarom ze zo driftig was en kwam ze mij snikkend vragen of ze mocht ophouden met huilen. Waarna ze op enkele seconden tijd weer kalmeerde. Als een ballon die leeggeprikt werd.

Mijn kind had het moeilijk, en ik had het gevoel dat ik totaal machteloos stond. Want wat ik ook probeerde, het hielp niets. In de hoek zetten, praten met haar, afzonderen, boos worden, op mijn schoot vasthouden, negeren,… Ik had alles geprobeerd wat ik kon bedenken. Op een bepaald moment beheerste het echt ons dagelijkse leven, en stond ik op het punt om hulp in te roepen omdat ik merkte dat het zo niet meer verder kon. Dat ik zo niet meer verder kon. Dat ik de time-out weer invoerde. Niet om haar te kalmeren, maar omdat ik zelf even tijd nodig had om te bekomen. Want zo’n buien vreten niet alleen aan je peuter, maar ook aan jezelf. Het bijzondere was dat die driftbuien enkel thuis plaatsvonden. Nooit op verplaatsing, nooit op school, en nooit in het bijzijn van andere mensen.

En toen beterde het langzaamaan. Werden de buien minder frequent, en minder hevig. Bijna 2 jaar lang was het beter. Natuurlijk waren er nog discussies. En ontplofte ze soms voor een (in onze ogen) detail. Maar ze werd ouder, was meer voor rede vatbaar, én kon beter uitdrukken wat het probleem was. Tot halfweg augustus ongeveer. Ik zou in september weer starten met werken, na een lange sabbatperiode van bevallingsverlof, ouderschapsverlof en loopbaanonderbreking. En tegelijk met het schoolwerk staken ook de driftbuien weer de kop op. En de angst. Dat het weer zou worden zoals vroeger.

Geheel toevallig kwam ik toen op dit artikel uit, waarin opvoeddeskundige Eva Bronsveld tips geeft hoe om te gaan met temperamentvolle kinderen. Ik klikte door naar haar site en botste uiteindelijk op een omschrijving die volledig matchte met mijn dochter. Alsof het over haar ging. Toen ik zag dat ze een boek geschreven had over temperamentvolle kinderen aarzelde ik geen seconde. Die moest ik hebben.

En zo blinken er ondertussen 3 gelijkaardige boeken op mijn nachtkastje. Heb ik al verschillende keren met tranen in mijn ogen zitten lezen, omdat ik nu stilaan begin te beseffen dat haar “ongewenste” gedrag vaak in stand gehouden werd door mijn reactie daarop. Omdat ik halstarrig vast bleef houden aan principes waarvan ik dacht dat ze haar zouden helpen om haar gedrag beter te kanaliseren. En ik wil daarmee niet alle “schuld” op mij nemen. Maar het deed me wel stilstaan bij het feit dat de sleutel tot de oplossing bij mij lag.

In een van de boeken die ik aan het lezen ben, kwam ik het volgende tegen, en dat omschrijft het naar mijn gevoel helemaal.

Het lastige gedrag is er. Zoals de wind waait. Het is aan ons om te bepalen wat we met die natuurkracht doen. Wij bepalen niet de wind, we bepalen ook niet de windrichting, maar we bepalen wel hoe we ermee omgaan. Als het stormt kan je windschermen plaatsen, maar je kan ook windmolens bouwen.

Ik heb al verschillende tips uit die boeken gehaald. Maar bovenal vind ik het ontzettend bevrijdend om te lezen dat mijn dochter niet het enige temperamentvolle kind is, en dat er ouders zijn die net als ik soms wensten dat hun kind met een handleiding ter wereld was gekomen. En nee, we zijn er nog niet. Maar we zijn op de goede weg. En dat gevoel op zich is al goud waard.

  

Heb jij ook een temperamentvol kind? Of kom je beroepsmatig met temperamentvolle kinderen in aanraking? Dan kan ik je volgende boeken aanraden. Ze bevatten geen kant-en-klare oplossingen, want die bestaan helaas niet. Maar ze zitten wel vol eye openers en tips. 

– Lastige kinderen? Heb jij even geluk (Berthold Gunster)

– Temperamentvolle kinderen (Eva Bronsveld)

– Het explosieve kind (Ross W. Greene)

Woensdagnamiddag.

Woensdagnamiddag, 16u30.

Buiten plenst de regen tegen de ramen. Maar binnen brandt de houtkachel en is het gezellig warm.

De twee oudste dochters hebben zich met een dekentje voor de televisie genesteld, terwijl ik de jongste dochters zachtjes hoor wakker worden na een extra lange middagdut.

En ik, ik verschuil me achter de pc met een tas koffie.

Sinds ik weer aan het werk ben, weet ik ze nog beter te appreciëren, die woensdagnamiddagen.

(Her)start.

Waar begin je dan, bijna 16 maanden na je vorige blogpost. Ik heb geen flauw idee.

En waarom? Ik weet het gelijk niet.

Omdat het kriebelt.
Omdat ik weer wat wil schrijven.
Omdat ik het wel een beetje begon te missen.
Omdat ik de leuke/grappige/moeilijke momenten met mijn kinderen wil vastleggen.
Omdat ik soms iets wil delen met de mensheid.

Ga ik het volhouden? Misschien wel, misschien niet.
We zien wel. Zonder druk, zonder verplichtingen.

Gewoon.

(Her)start.

Mr. Pinguïn.

Facebook staat er vol mee. Verzoekjes om iets te delen, en dan zou je kans maken om iets te winnen. En ik moet eerlijk bekennen dat ik regelmatig meedoe. Want winnen is leuk, zeker als het om mooie spulletjes gaat. Ik ben ook maar gewoon een vrouw, ik kan daar niets aan doen.

En zo zat er gisteren een coole pinguïn in mijn brievenbus. Helemaal zelf gewonnen bij Biskids. Ik was er meteen verliefd op. En Julie ook.

En hoewel ze eerst wat onder de indruk was van dat grote beest, denk ik dat ze dikke vriendjes gaan worden.

Dank je wel Biskids!

Ps: Wil je ook een Mr. Pinguïn? Kijk dan snel hier.

Over keuzes maken.

Dat het een hot topic is de laatste dagen, dat kon u onder andere hier en hier en hier al lezen. En dat merk ik ook aan het aantal keer dat ik deze schrijfsels en hun bijhorende reacties voorbij zie flitsen van zodra ik Facebook opendoe. Ook hier ten huize Vandyck kwam het onderwerp de laatste jaren meermaals ter sprake.

Het begon allemaal toen het na 2 kindjes toch weer begon te kriebelen voor een 3e. En dat het daarbij al snel duidelijk werd dat het voor ons geen optie was om voor een 3e kindje te gaan, en tegelijkertijd allebei fulltime te blijven werken. En als ik het over fulltime heb, dan heb ik het eigenlijk over mezelf. Als ik manlief zijn uren zou tellen, dan zou ik al snel aan anderhalve fulltime komen, soms zelfs meer. En nee, dat wil niet zeggen dat het geld hier zomaar binnenstroomt. Maar dat wil wel zeggen dat daardoor de zorg voor de kindjes en het huishouden voor het grootste deel op mijn schouders terecht komen. En nee, ik vind dat niet erg. Noem mij gerust ouderwets als u dat wil, ik ga daar niet boos om zijn.

Ik ben niet carrièregericht, en ik durf daar zonder schuldgevoel voor uit te komen. Ik werk om te leven, en ik leef absoluut niet voor mijn werk. Ik voel mij daar niet minder door. Hoewel ik aan de reacties van sommige mensen wel kan opmaken dat het blijkbaar niet cool is. Dat je als vrouw bijna verplicht bent om naast je gezin ook nog een goeie job te hebben waar je voor de volle 100% voor gaat, want dat is goed voor je zelfontwikkeling. Kijk, ik heb mijn job als leerkracht gedurende verschillende jaren met volle goesting gedaan, maar op een bepaald moment merkte ik dat de motivatie steeds minder en minder werd. En toen ik op een bepaald moment voor de keuze stond, was die voor mij snel gemaakt. Het gevolg van die keuze is ondertussen 4 maanden oud en ligt momenteel boven te slapen. En sinds de aanvraag voor loopbaanonderbreking de deur uit is, is er een heel gewicht van mijn schouders gevallen.

Was het de juiste keuze? Voor mij en mijn gezin voorlopig wel. En wat de toekomst brengt dat zien we dan wel weer. Maar momenteel wil ik eventjes geen deel meer uitmaken van de dagelijkse ratrace en wil ik volop genieten van het leven, hoe melig dat ook klinkt. Dat we het de komende tijd waarschijnlijk met heel wat minder gaan moeten doen, is een consequentie die we er bijnemen. Wij, als in “mijn man en ik”. Want hoewel de grootste veranderingen voor mijn rekening zijn, is het wel een beslissing die we samen gemaakt hebben en waar we ons allebei in kunnen vinden.
En zo moet elk gezin naar zijn eigen evenwicht streven denk ik. Verwacht van mij dus geen pasklare oplossing voor deze problematiek die de laatste dagen veelvuldig in de media aan bod kwam. En voel u vooral niet schuldig als u een andere keuze gemaakt heeft.

Julie – 4 maanden

*Give-Away* bij Mama Jules Brussels.

Tijdens mijn dagelijks rondje door Blogland kwam ik deze give-away tegen. En ik zou mezelf niet zijn als ik daar niet aan zou meedoen. Want kleine meisjes verdienen nu eenmaal mooie popjes, nietwaar.

Neem ook eens een kijkje bij Studio-escargot, want zij maakt nog meer moois!