(Her)start.

Waar begin je dan, bijna 16 maanden na je vorige blogpost. Ik heb geen flauw idee.

En waarom? Ik weet het gelijk niet.

Omdat het kriebelt.
Omdat ik weer wat wil schrijven.
Omdat ik het wel een beetje begon te missen.
Omdat ik de leuke/grappige/moeilijke momenten met mijn kinderen wil vastleggen.
Omdat ik soms iets wil delen met de mensheid.

Ga ik het volhouden? Misschien wel, misschien niet.
We zien wel. Zonder druk, zonder verplichtingen.

Gewoon.

(Her)start.

Mr. Pinguïn.

Facebook staat er vol mee. Verzoekjes om iets te delen, en dan zou je kans maken om iets te winnen. En ik moet eerlijk bekennen dat ik regelmatig meedoe. Want winnen is leuk, zeker als het om mooie spulletjes gaat. Ik ben ook maar gewoon een vrouw, ik kan daar niets aan doen.

En zo zat er gisteren een coole pinguïn in mijn brievenbus. Helemaal zelf gewonnen bij Biskids. Ik was er meteen verliefd op. En Julie ook.

En hoewel ze eerst wat onder de indruk was van dat grote beest, denk ik dat ze dikke vriendjes gaan worden.

Dank je wel Biskids!

Ps: Wil je ook een Mr. Pinguïn? Kijk dan snel hier.

Over keuzes maken.

Dat het een hot topic is de laatste dagen, dat kon u onder andere hier en hier en hier al lezen. En dat merk ik ook aan het aantal keer dat ik deze schrijfsels en hun bijhorende reacties voorbij zie flitsen van zodra ik Facebook opendoe. Ook hier ten huize Vandyck kwam het onderwerp de laatste jaren meermaals ter sprake.

Het begon allemaal toen het na 2 kindjes toch weer begon te kriebelen voor een 3e. En dat het daarbij al snel duidelijk werd dat het voor ons geen optie was om voor een 3e kindje te gaan, en tegelijkertijd allebei fulltime te blijven werken. En als ik het over fulltime heb, dan heb ik het eigenlijk over mezelf. Als ik manlief zijn uren zou tellen, dan zou ik al snel aan anderhalve fulltime komen, soms zelfs meer. En nee, dat wil niet zeggen dat het geld hier zomaar binnenstroomt. Maar dat wil wel zeggen dat daardoor de zorg voor de kindjes en het huishouden voor het grootste deel op mijn schouders terecht komen. En nee, ik vind dat niet erg. Noem mij gerust ouderwets als u dat wil, ik ga daar niet boos om zijn.

Ik ben niet carrièregericht, en ik durf daar zonder schuldgevoel voor uit te komen. Ik werk om te leven, en ik leef absoluut niet voor mijn werk. Ik voel mij daar niet minder door. Hoewel ik aan de reacties van sommige mensen wel kan opmaken dat het blijkbaar niet cool is. Dat je als vrouw bijna verplicht bent om naast je gezin ook nog een goeie job te hebben waar je voor de volle 100% voor gaat, want dat is goed voor je zelfontwikkeling. Kijk, ik heb mijn job als leerkracht gedurende verschillende jaren met volle goesting gedaan, maar op een bepaald moment merkte ik dat de motivatie steeds minder en minder werd. En toen ik op een bepaald moment voor de keuze stond, was die voor mij snel gemaakt. Het gevolg van die keuze is ondertussen 4 maanden oud en ligt momenteel boven te slapen. En sinds de aanvraag voor loopbaanonderbreking de deur uit is, is er een heel gewicht van mijn schouders gevallen.

Was het de juiste keuze? Voor mij en mijn gezin voorlopig wel. En wat de toekomst brengt dat zien we dan wel weer. Maar momenteel wil ik eventjes geen deel meer uitmaken van de dagelijkse ratrace en wil ik volop genieten van het leven, hoe melig dat ook klinkt. Dat we het de komende tijd waarschijnlijk met heel wat minder gaan moeten doen, is een consequentie die we er bijnemen. Wij, als in “mijn man en ik”. Want hoewel de grootste veranderingen voor mijn rekening zijn, is het wel een beslissing die we samen gemaakt hebben en waar we ons allebei in kunnen vinden.
En zo moet elk gezin naar zijn eigen evenwicht streven denk ik. Verwacht van mij dus geen pasklare oplossing voor deze problematiek die de laatste dagen veelvuldig in de media aan bod kwam. En voel u vooral niet schuldig als u een andere keuze gemaakt heeft.

Letterbord.

Een zonovergoten woensdagnamiddag. Ideaal weer om de kroost aan het werk te zetten met een emmer schuimend water. En zo werd het letterbord dat ik op de rommelmarkt op de kop kon tikken, ontdaan van stof en vuil.

Het enige dat ik nog moest doen was iets leuks zoeken op Pinterest. En klaar is kees.

Ontlading.

Het immer vrolijke meisje pruttelde al een dag of 3. Moeilijker inslapen overdag, af en toe eens huilen, wat last van krampjes,…

Tot ze me deze ochtend wakker huilde met een meer dan overvolle pamper. Het volgende halfuur volgden dan nog 2 goed gevulde exemplaren. En sindsdien is het weer peis en vree in babyland 🙂

 

Banaan.

Ik was nog niet zo lang zwanger, maar ik wist het meteen toen ik dit pakje zag. Dit moest en zou ik hebben.

En zo lag er vandaag een banaantje in mijn living 🙂

Een veelzijdig banaantje zelfs.

Superman-banaan.

Verwijfde banaan.

Zwaai-banaan.

F*ck You-banaan.

Gangsta-banaan.

En op het einde zelfs een bleitbanaan. Wat gelukkig een zeldzaamheid is!

Maar zelfs dan is ze om op te eten…

Count your blessings #1

Omdat mijn 365-project ondertussen al meer dan een maand afgelopen is. (Jajaja, ik moet het laatste deel nog op FB zwieren, ik weet het…)

Omdat ik het eigenlijk wel een beetje mis. Die kleine dingen van ons dagdagelijkse leventje op foto vastleggen.

Daarom dus deze nieuwe rubriek. Ongeveer hetzelfde idee, maar dan zonder die druk van een foto per dag. Gewoon, wanneer ik er zin in heb. Om later met plezier naar terug te kijken.

Zet u schrap, hier gaan we.

Een veel-te-vroeg-op-zondagochtend-onderonsje met de zetel, een dekentje, het kleinste meisje en Pippi Langkous. Ik denk dat elke mama wel weet wat ik bedoel.

Het begint een klassieker te worden op lege zondagen. Een bezoek aan het wildpark(je) van La Roche. Even uitwaaien voor de nieuwe werkweek weer begint.

Na de wandeling opwarmen met een warme chocomelk terwijl de kindjes de hele speeltuin voor zich alleen hebben. Zalig!

Dochter die uitermate veel zin heeft in haar spreekbeurt over de vleermuizen. Alles samen opzoeken vond ze al net zo leuk!

Zussendate in Brussel. Met stoofvlees op de Grote Markt. En Intouchables.

Dat het hier al koud geweest is. En dat het dan zalig thuiskomen is als je weet dat je je de rest van de avond voor de houtkachel kan nestelen.

Kleine meisjes die voor het eerst samen een gezelschapsspelletje spelen. Zonder ruziemaken. Maar wel met eigen spelregels… ❤

Count your blessings is een initiatief van Anki. Meer deelnemers vind je bij haar op de website.

Intouchables.

Ik doe dat graag, zo eens naar de cinema gaan. Ik doe dat ook veel te weinig, eigenlijk. Maar toen ik de trailer van Intouchables zag, wist ik dat ik deze film absoluut wou zien. De zus werd aangeduid als chinese vrijwilliger, en zo trok ik gisteren richting Brussel. Voor een zussendate, met stoofvlees op de Grote Markt, maar vooral voor de mooiste film die ik in tijden gezien heb. Echt.

Dus als u deze week nog ergens een kleine 2 uur de tijd heeft, rep u dan naar de dichstbijzijnde zaal. Want het is een pareltje! En vergeet geen zakdoek. Voor de lach én voor de traan.

En met prachtige muziek ook!

Puppylove.

Omdat we ze niet allemaal kunnen bijhouden, al zou Amélie dat wel willen.

Twee van deze lieve vriendjes zoeken nog een warm nest.

Voor meer info en foto’s, 1 adres.

mertens punt karen at live punt be

UPDATE: Beide hondjes vonden ondertussen een nieuwe thuis.

Strijkparelen.

Hier ten huize Vandyck wordt er veel gestrijkpareld. Met periodes weliswaar, maar toch veel. En sinds kort kan dat kleinste prulleke van mij dat ook. Kunnen, als in de parels op het figuurtje steken in plaats van ze op de grond te gooien.

En da’s een hele verademing voor mijn huishouden moet u weten. Ten eerste omdat ik nu niet meer riskeer om met mijn voet op zo’n parel te gaan staan, want dat kan zeer doen. En ten tweede omdat dat hele rustige avonden geeft. Van 16u30 tot 18u vandaag. Alletwee. Zalig.