Over keuzes maken.

Dat het een hot topic is de laatste dagen, dat kon u onder andere hier en hier en hier al lezen. En dat merk ik ook aan het aantal keer dat ik deze schrijfsels en hun bijhorende reacties voorbij zie flitsen van zodra ik Facebook opendoe. Ook hier ten huize Vandyck kwam het onderwerp de laatste jaren meermaals ter sprake.

Het begon allemaal toen het na 2 kindjes toch weer begon te kriebelen voor een 3e. En dat het daarbij al snel duidelijk werd dat het voor ons geen optie was om voor een 3e kindje te gaan, en tegelijkertijd allebei fulltime te blijven werken. En als ik het over fulltime heb, dan heb ik het eigenlijk over mezelf. Als ik manlief zijn uren zou tellen, dan zou ik al snel aan anderhalve fulltime komen, soms zelfs meer. En nee, dat wil niet zeggen dat het geld hier zomaar binnenstroomt. Maar dat wil wel zeggen dat daardoor de zorg voor de kindjes en het huishouden voor het grootste deel op mijn schouders terecht komen. En nee, ik vind dat niet erg. Noem mij gerust ouderwets als u dat wil, ik ga daar niet boos om zijn.

Ik ben niet carrièregericht, en ik durf daar zonder schuldgevoel voor uit te komen. Ik werk om te leven, en ik leef absoluut niet voor mijn werk. Ik voel mij daar niet minder door. Hoewel ik aan de reacties van sommige mensen wel kan opmaken dat het blijkbaar niet cool is. Dat je als vrouw bijna verplicht bent om naast je gezin ook nog een goeie job te hebben waar je voor de volle 100% voor gaat, want dat is goed voor je zelfontwikkeling. Kijk, ik heb mijn job als leerkracht gedurende verschillende jaren met volle goesting gedaan, maar op een bepaald moment merkte ik dat de motivatie steeds minder en minder werd. En toen ik op een bepaald moment voor de keuze stond, was die voor mij snel gemaakt. Het gevolg van die keuze is ondertussen 4 maanden oud en ligt momenteel boven te slapen. En sinds de aanvraag voor loopbaanonderbreking de deur uit is, is er een heel gewicht van mijn schouders gevallen.

Was het de juiste keuze? Voor mij en mijn gezin voorlopig wel. En wat de toekomst brengt dat zien we dan wel weer. Maar momenteel wil ik eventjes geen deel meer uitmaken van de dagelijkse ratrace en wil ik volop genieten van het leven, hoe melig dat ook klinkt. Dat we het de komende tijd waarschijnlijk met heel wat minder gaan moeten doen, is een consequentie die we er bijnemen. Wij, als in “mijn man en ik”. Want hoewel de grootste veranderingen voor mijn rekening zijn, is het wel een beslissing die we samen gemaakt hebben en waar we ons allebei in kunnen vinden.
En zo moet elk gezin naar zijn eigen evenwicht streven denk ik. Verwacht van mij dus geen pasklare oplossing voor deze problematiek die de laatste dagen veelvuldig in de media aan bod kwam. En voel u vooral niet schuldig als u een andere keuze gemaakt heeft.