Slak

Eline ligt met enkele speelgoedjes op haar speelmat, in het midden van de living. Wanneer ze begint te jammeren zet ik mij bij haar en leg ik een van haar speelgoedjes net buiten haar bereik, kwestie van haar wat te plagen stimuleren. “Maar mama, waarom doe je dat nu?” klinkt het. Om een lang verhaal kort te maken vertel ik haar dat Eline er maar naartoe moet kruipen als ze het speeltje wil hebben. Waarop Amélie uiterst verontwaardigd reageert “Maar mama toch, Eline is toch geen slak…”

2 handen op 1 buik

Kijk, en dan smelt mijn hartje…

Dagje Planckendael in beeld

De traditionele verwelkoming.

Een baby-girafje bewonderen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dollen met de geitjes.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En uiteindelijk van de gelegenheid profiteren (Eline in de draagzak) om de buggy op te eisen en uitgeteld in slaap te vallen.

Brown eyes

Geurtje?

7 maand

Had ik al gezegd dat het veel te snel gaat?

Eendjes vissen

Het to-do-lijstje van onze oudste dochter is sinds vandaag weeral een stukje ingekort. Het kind is al drie en had nog nooit eendjes gevist begot. Maar nu is ze dus een ervaring (én een jooze sakosh) rijker…

Het is te merken…

… dat ze naar school gaat.

Het voorbeeldje van de kleurboek wordt tegenwoordig nauwkeurig gevolgd, en uit een kladblad (overschotje van vorig jaar in mama’s klas) worden heel ijverig alle fruitjes uitgeknipt en terug opgeplakt.

Zo gaat het goed, zo gaat het beter…

Hoe gaat het nu ondertussen op school?

Wel, beter eigenlijk. Het begin van de week verliep nog met traantjes bij het afzetten, maar voor de rest huilde ze niet meer. Niet op de speelplaats en niet bij het eten in de refter. Ook ben ik ze dinsdag en woensdag een aantal keer tegengekomen op school, en telkens wuifde ze lief terug en was ze content met een “tot straks” van mijn kant. Donderdag was hij er dan. Langverwacht en eindelijk daar. De eerste dag zonder tranen ’s ochtends! Het was nog niet met volle goesting, maar ze hield zich stoer en sterk. Hopelijk hebben we morgenvroeg evenveel succes, na haar verlengde weekend. Ze was in ieder geval zot content met haar nieuwe stiften voor “z(gr)ote meisjes die nie(t) wene(n) in de klas”!

Roodvonkje

Woensdagochtend stond ons grote spook op met een lelijke hoest. Een zeehondje was er niks tegen. Donderdag was het zelfs nog een beetje lelijker. De hoest welteverstaan, niet ons spookje. Toch maar raad gaan vragen dus bij mevrouw de dokter. Roodvonk. Een soort van angine met daarbij (een kleine hoeveelheid) rode stipjes rond de mond en op de handpalmen. Koorts had ze nog niet, maar ging ze nog wel maken volgens de witte doktersjas. Best even thuishouden van school wegens erg besmettelijk. Maandag zou het zo goed als achter de rug moeten zijn.

Gelukkig was oma waren oma en tantie vrijdag al present om Eline op te vangen wegens een dagje verlof van de onthaalmoeder, en dus kon Amélie gewoon thuisblijven. Buiten het hoesten was er eigenlijk nog altijd niet veel aan de hand.

Zaterdagvoormiddag dan toch koortsig, en dit betekende starten met de antibiotica. Eenmaal de koorts weer onder controle was, ging het weer goed met haar. Vandaag lijkt het ergste leed al geleden, nu ja, zo erg was het blijkbaar dan toch niet…

In elk geval, Roodkapje is zo passé, wij hebben het meer voor Roodvonkje tegenwoordig!

Foto van gisteren, tijdens haar koorts-slaapje in het ouderlijke bed.